Stel je voor.

Stel je voor, dat iedereen in Europa één taal spreekt. Laten we er voor het gemak ook even vanuit gaan dat in Europa alleen Nederlands wordt gesproken. De dialecten die we nu kennen (op het Fries en het Limburgs na, ja ik noem Fries voor het gemak ff een dialect) bestaan ook maar zijn verspreid over heel Europa. Turkije is ook een deel van Europa en in Turkije spreken ze plat Brabants. Hoe dichter je bij Nederland komt, hoe meer de taal gaat lijken op het algemeen beschaaft Nederlands. Maar de dialecten zijn gelukkig niet erg extreem dus iedereen in Europa kan elkaar eenvoudig verstaan.

Stel dat de landen in Europa geen landen zijn, maar provincies of wel districten. Elk district heeft zijn eigen bestuur (regering) dat door de bevolking is kozen. Maar de politieke partijen waaruit gekozen kan worden zijn wel Europees. Er bestaan dus geen regionale politieke partijen.

En stel je voor dat iedere inwoner van Europa zich in hart en nieren Nederlander voelt. Stel dat Europa ooit door de indianen in Amerika is ondekt. Die zijn al zeilend naar Nederland gekomen, hebben daar een groot deel van de oorspronkelijke Germanen uitgeroeid en vervolgens zijn ze alle rijkdommen in Nederland en langzamerhand ook uit de rest van Europa gaan exploiteren. Dat rotwerk konden en wilden ze niet alleen doen dus zijn ze slaven uit Zuid Afrika gaan aanvoeren.

Die indianen (en ook de Germanen) vonden elkaar en de Afrikanen wel mooi, dus deelden ze regelmatig het bed. Langzamerhand werd de bevolking een mengeling van Germanen, Indianen en Afrikanen. De slavenhandel werd tijdig afgeschaft en in de loop van de tijd voelde niemand zich meer enkel Germaan, Indiaan of Afrikaan. Iedereen voelde zich Europeaan ook al zag de één er donkerder uit dan de ander, ook al had de één een Europesche neus en de ander Indiaanse ogen. Een ongelooflijke diversiteit van uiterlijkheden maar allemaal met één gevoel: Europeaan.

Stel je voor dat alle Europeanen zich in hart en nieren Europeaan voelen. Dat een Nederlander de Turkse liedjes kan verstaan, kan meezingen en er trots op is. Dat een Pool de teksten van Fado-liedjes net zo goed kent als een Belg. Als ze op vakantie zijn in Portugal kunnen ze samen uit volle borst meezingen en tot diep in de nacht praten over het eten, de muziek en de dansen uit hun provinsie. Ze kennen elkaars specifieke televisieprogramma´s en weten wat de verschillen zijn in de culturen maar zijn overtuigd van de kracht van de overeenkomsten. Stel dat we de klompendans in de loop der tijd zijn gaan combineren met Flamenco aspecten uit Spanje en daar de harmonieen van Ravel en Debussy aan toevoegen.

Dan kun je je een Europa voorstellen dat een beetje begint te lijken op wat hier in Brazilie al een paar eeuwen gebeurd.

Liefs,

Val en Wim