Conoa Quebrada

Over Canoa Quebrada hoeven we niet veel woorden te besteden. Het is hier niet geweldig. Erg touristisch, vreemd volk (al zullen ze dat van ons ook wel vinden), geen mooi strand, massa´s touringcars met een type brazilianen wat ons niet goed ligt (als zijn de jonge meiden nog wel mooi slank hier).

Morgen dus gauw weer op doorreis, waarschijnlijk naar Morro Branco.

Dus een mooi moment om in te gaan op wat luchtige details.

Het autorijden valt hier reuze mee. Zo druk en hektisch als Fortaleza kan zijn (lang niet overal in de stad is het zo druk als we eerder schreven) zo rustig is het buiten de stad. De wegen zijn perfect, zo hier en daar een verdwaalde ezel of koe maar ook dat valt erg mee en de meeste weggebruikers houden zich keurig aan de regels die hier heel beperkt zijn (alleen stoppen als je een stopbord ziet).

In het donker rijden is een ander verhaal. Fietsen worden hier standaard zonder licht (en zonder slot) verkocht en rijden gewoon aan de kant van de snelweg. Je schrikt je dus regelmatig wezenloos. Ook hebben de brazilianen de vervelende gewoonte om te ´vergeten´ dat ze grootlicht voeren. Het is soms dus de ogen dichtknijpen anders zie je een paar seconden niets meer, zeker als je tegenligger zo´n grote 4x4 is. We hebben ook het vermoeden dat kinderen uit baldadigheid zo hier en daar een baksteen midden op de weg leggen. Zo is waarschijnlijk door een aanrijding met een baksteen de bevestiging van de uitlaat vorige week naar de knoppen gegaan. Maar verder valt het verkeer hier erg mee. Het is een genot om met zo weinig anderen de weg te mogen gebruiken.

De nieuwe wegen hebben overigens wel directe consequenties voor de mensen die hier van de touristen leven. De meeste wegen zijn in een periode van 10 jaar aangelegd. Daarvoor waren vooral de goed bereikbare stranden populair en beroemd. Daar zijn grote hotels, flinke restaurants en allerlei aanverwante winkeltjes als paddestoelen uit de grond gekomen. Nu een hoop andere en vaak veel mooiere stranden goed bereikbaar zijn krijgen de plaatsen bij de oude stranden een heel armoedig aanzien. Half afgebouwde hotels, veel vervallen huizen, de helft van de woningen en winkels staat te koop. In sommige gevallen echt een triest gezicht.

Daar tegenover staat dat een aantal echt fantastische stranden nu goed bereikbaar zijn. En daar is alles nog goed te betalen, is het toerisme in opkomst en zien de mensen de toekomst heel positief. Tja, de één zijn dood is ook hier een ander zijn brood.

Overigens is dat wel typisch brazilaans, het afdoen (en vergeten) van het oude en het ophemelen van alles wat nieuw is en nog maar pas ontdekt. Oude stranden worden dus ineens nauwelijks meer bezocht en iedereen gaat naar het nieuwe, naar ´the place to be´.

Op cultureel gebied hebben we weinig meer meegemaakt. Daarvoor moeten we volgende week echt weer eens een paar nachten naar Fortaleza. Overigens moet volgende week wel mijn mondharmonica uit de koffer en wel voor een serieus optreden. Ik ben gevraagd om hier een workshop jazz mondharmonica te verzorgen aan het conservartorium van Fortaleza. Volgende week vrijdag is het zover. Ze hebben een naar het schijnt erg goed jazzkwintet geregeld om me te begeleiden. De bedoeling is dat ik zo´n drie kwartier praat over mijn visie op mondharmonica spelen en daarna een optreden verzorg van 1 setje. Ik heb dus nog een week om ´mijn visie´ te ontdekken zodat ik meer te vertellen heb dan dat ik liever pianist was geworden ... . Ben erg benieuwd. Komende maandagavond dineren we bij de organisator van dit alles en dan horen we de details. Wordt vervolgd.

Tja wat moeten we verder nog vertellen:
- elke dag prachtig weer
- we eten super veel vers fruit
- ´s avonds een paar glazen witte wijn
- iedere dag heerlijke sex
- de airco hebben we afgezworen
- ik heb inmiddels een chauffeursarm (links is rood, bruin, aan het vervellen, m.a.w. ziet wel de zon en de andere arm niet)
- de auto doet het voorlopig nog goed
- fijne braziliaanse (schoon)familie
- steeds meer agua de coco
- je verbaast je soms over de slechte bediening
- ook wij hebben grote boxen achter in de auto en steeds vaker rijden we net als de brazilianen met super harde muziek over de snelweg en door dorpjes (maar dan wel braziliaanse jazz of echt goede forro) en worden dus regelmatig vreemd aangekeken!
- mijn Rabopas doet het overal nog wonderbaarlijk goed
- ben toe aan mijn tweede paar slippers
- en een nieuwe riem (misschien toch afgevallen?)
- Val wil hier niet meer weg
- ik zie al op tegen september
- hier wordt het langzaam donker en gaan alle barbeques weer aan.

Tijd dus om ergens een gegrild visje te scoren.

Até á vista,

Val en Wim