Morro Branco - Itapipoca

In Morro Branco kwamen we al vroeg aan, zo rond 10.00 uur. We schrokken even van de vele touringcars maar achteraf zou blijken dat die hier een tussenstopje maken om vervolgens door te reizen naar bijvoorbeeld Canoa Quebrada.

Dat tussenstopje maken ze vooral voor een specifieke kunstvorm die hier met volle overgave wordt beoefend. Hier schilderen ze niet met penceel en verf op een doek maar maken ze prachtige afbeeldingen met een metalen naald en gekleurd zand in glazen potten in allerlei vormen en afmetingen. Leek me leuk om een dergelijke afbeelding te hebben voor een website of poster van een nieuwe braziliaanse groep die we in Nederland hebben opgericht.

Ik dus een bestelling proberen te doen van een afbeelding met piano, gitaar, bas, zang, triangel, zabumba, mondharmonica en accordeon. Geen mens die zich eraan wilde wagen maar iedereen kwam met een naam van iemand die dat wellicht kon maken. Gelukkig uiteindelijk helemaal achteraf de betreffende kunstenaar gevonden. Goed lachs en met veel interesse hoorde hij ons verhaal aan en wilde er wel een paar uur aan wagen. Wel leek hem de mondharmonica erg moeilijk en hoe hij zang zou moeten afbeelden wist hij zo één twee drie niet. De volgende dag om 14.00 zou hij het potje hoogst persoonlijk bij ons op de pousada komen afleveren.

Daarna vonden we al snel een leuke pousada. Een kamer of 20 met een grote open eetzaal, aardig personeel en vlak bij het prachtige strand. Snel de kamer ingericht, zwembroek aan, en terug naar de kunstenaar om de naam van de Pousada door te geven (en meteen allerlei nieuwe ideeen over het potje, dat zouden we vervolgens nog een keer of 3 doen).

Op het strand voor het eerst uitgebreid liggen zonnen. Al snel werden we door een visser aangesproken om een zeiltochtje te maken met zijn jangada (eenvoudig plat vissersbootje van hout met de romp helemaal opgevuld met piepschuim). De afspraak was zo gemaakt en na een uurtje zaten we zowat op volle zee.

Het bootje is niet langer dan een meter of 4 en ongeveer 2,5 meter breedt. Als hij uit gaat vissen zeilen ze met 3 volwassen op 1 zo´n bootje ruim 80 mijl van de kust en zijn ze 3 dagen en 3 nachten aan het zeilen en vissen. Aan boord hebben ze dan een paar gasflesjes voor verlichting en voor het grillen en bakken van vis. Ook vertelde hij dat ze de vis die ze vangen in 3 kwaliteitscategorieen indelen. Als ze in die dagen maar 1 soort vangen eten ze elke dag vis van een andere kwaliteitssoort zodat het toch nog enigszins anders smaakt. Het was al snel duidelijk dat deze man geboren was op het water en zich nergens anders beter thuisvoelde.

Ik had dergelijke vissers en bootjes al wel vaker gezien en Val verteld dat ik wel eens wat uitgebreider met zo´n visser zou willen praten en zou willen zien in wat voor huis hij leeft. Ook dat was geen probleem. Hij zou de meest verse vis en kreeften regelen en voor ons bij hem thuis een maaltje maken. Zo gezegd zo gedaan.

Zijn huisje bleek vlak aan de oceaan te staan. Inmiddels was het vloed en het water kwam tot een meter of 4 voor zijn terras. Prachtig. We hebben uitgebreid gepraat over zijn leven als visser, dat van zijn vader en opa, over zijn dromen om een ooit een grotere boot te kunnen kopen, en nog veel meer. Ongelooflijk hoe eenvoudig deze mensen hier wonen maar hoe bij de tijd ze zijn. Over van alles wat er op de wereld gebeurd zijn ze op de hoogte. Ze lezen een paar paginas uit de voorbijvliegende krant (althans deze man kon lezen, velen kunnen dat niet) of gaan bij een vriend op bezoek die een televisie heeft.

In het huisje nauwelijks meubelen. Wel veel zelfgemaakte vissersnetten, ankers, haken in allerlei soorten en maten, een reserve mast en zeil voor de boot, een oud roer, een versleten zwaart en meer van dat soort spullen. Oh ja, en ergens in de hoek een klein één persoons bedje.

Na de heerlijke maaltijd en leuke gesprekken (tussendoor vertrok hij een keer of 4 om gebakken vis en heerlijke kreeften af te leveren bij andere mensen op het strand) was het tijd om het dorpje te verkennen.

Morro Branco bleek uit twee delen te bestaan. Een kleine kern vlak aan de zee en een groter dorp wat meer land inwaarts.

Wij hebben vooral het deel aan de kust bekenen. Heel gezellige, leuke, normale mensen, in voor een praatje, en zodra blijkt dat ze je ergens mee kunnen helpen staan ze voor je klaar. In een mum van tijd liet iemand ons (zonder bijbedoelingen) met zijn buggy zien welke huizen er allemaal te koop stonden. Bij de pousada vertelden we dat we wellicht plannen hebben om ook iets te beginnen. Meteen hele verhalen met tips, waarschuwingen, succesverhalen en roddels. Familieleden van de eigenares blijken een makelaarskantoor te hebben en volgende week worden we met een buggy langs de stranden gelootst om te zien wat er allemaal te koop staat. Ook wordt ons dat verteld wat de vestigingsplannen zijn van allerlei andere investeerders in deze gebieden. Ben benieuwd.

Gisteren zijn we vanuit Morro Branco teruggereden naar Itapipoca zodat de auto door de eigenaar in het weekend weer gebruikt kan worden. De terugweg viel niet mee. In Fortaleza raakte totaal de weg kwijt. Maar al snel een taxichauffeur gevonden die ons voor 20 real wel naar de juiste snelweg wilde brengen (en ritje van ruim 45 minuten).

Inmiddels was het donker geworden en de verlichting van de auto werkte niet echt mee. Alleen met grootlicht had ik fatsoenlijk zicht maar met kleinlicht (en mijn toch al niet zo beste ogen) was het af en toe gokken. Vrijdag blijkt hier spitsuur! Veel mensen trekken vanuit de stad naar hun vakantiehuis aan het strand. Erg druk dus op de weg. Ergens een verkeerde afslag genomen en op een super slechte weg uitgekomen. Vervolgens ter controle aangehouden bij een politiepost waar ons vriendelijk doch uitdrukkelijk wordt verzocht om het internationaal rijbewijs van de ANWB geheel te vertalen in het Portugees (als het niet al donker was geweest had hij ons zeker terug naar Fotaleza gestuurt werd ons medegedeeld). Gelukkig mochten we verder. De juiste weg weer gevonden. Verderop nogmaals aangehouden door de politie. Dit keer bestuurt hij de papier grondig maar lijkt er geen chocolade van de kunnen maken. We mogen zonder opmerkingen doorrijden.

We moeten maar snel die verlichting in orde krijgen wat dat scheelt ons heel wat aanhoudingen in het donker en een hoop tijd.

5 uur later heelhuids aangekomen in Itapipoca.

En nu tijd voor een ontbijtje. Fruit, fruit en nog eens fruit vergezeld door een vers fruitsapje.

Abraços,

Val en Wim