Last but not least.

Tja, een dag voor ons vertrek naar Nederland is dit waarschijnlijk alweer het (voorlopig) laatste berichtje dat we in Brasil schrijven.

Salvador was de moeite waard maar we waren toch weer blij weer terug te zijn in Fortaleza en met name in Itapipoca.

Salvador was (voor wat wij ervan hebben kunnen beleven in 6 dagen) minder relaxed als reisboeken en verschillende personen doen geloven. Misschien wel als je het vergelijkt met steden als Rio en Sao Paulo maar in vergelijking met het leven in Ceará is Salvador behoorlijk wat agressiever, minder vriendelijk, de gidsen hebben veel bla en doen aardig uit de hoogte maar weten maar heel beperkt interessante dingen te vertellen. En voor een europeanen verwacht ik niet dat die paar oude gebouwen en kerkjes echt interessant zullen zijn als je tenminste Parijs of andere dergelijke steden in Europa hebt bezocht.

Het is hier uiteindelijk vooral zo heerlijk vanwegen de mensen, de manier van leven, de contrasten, de dagelijkse confrontatie met het lot van de medemensen, het klimaat, de prachtige stranden, de tijd die hier mensen voor elkaar hebben en het ondernemerschap van de gemiddelde braziliaan. Het is werkelijk ongelooflijk hoe ondernemend de mensen hier zijn, niet in de weg gezeten door enige overheidsinstelling, belastingstelsel of vervelende vergunningen voor elk wissewasje.

Ceará (maar waarschijnlijk geld dat voor een heel groot deel van Brasilie) is wat ons betreft een perfect voorbeeld van een samenleving die in staat is om met een heel beperkt aantal regels op een hele prettige manier samen te leven. En als je hier wilt werken en voldoende gezond bent dan lijken er veel mogelijkheden te zijn. Voor gezonde mensen die niet willen werken blijft er niets anders over dan bedelen, touristen lastig vallen of erger nog stelen van rijkere lieden.

Twee maanden in Ceará heeft ons een aardig beeld gegeven van het leven hier, van de muzikaliteit van Nordestina, van de schoonheid en diversiteit van het landschap, van de rotzooi die mensen op vele plekken achterlaten, van het leven in de sertão, van wat 2 maanden lang (dag in dag uit) stralend weer met je doet, van de armoede en ellende waarin een deel van de bevolking hier leeft, van de mogelijkheden die je hier met een beetje geld en ondernemerschap hebt en van het plezier dat mensen samen kunnen hebben.

Kortom ... .

Groetjes en tot van de week in Nederland,

Val en Wim

P.s.: de laatste foto´s volgen later vanuit Nederland.