Aankomst in Itapipoca

Om maar met de deur in huis te vallen, het puta-parque is niet doorgegaan. Gisteren bezocht het nichtje van Val ons, zij studeert Engels en verdient de kost met het in- en verkopen van kleding. Wij konden nog wel wat korte spulletjes gebruiken dus dat kwam mooi uit. Wij rustig aan alles passen in de veronderstelling dat Fred ons rond 21.00 uur zou ophalen. Het wordt langzaam aan 21.30 uur, 22.00 uur en Fred nog niet gezien. Om 22.30 uur besluit haar nichtje met de bus naar huis te gaan, wij Fred nog altijd niet gezien (let op: blijkt uiteindlijke niet aan hem te liggen maar aan ons!).

Van ellende zijn we uiteindelijk maar eens op tijd naar bed gegaan. Volgende ochtend meteen Fred gebeld, hij had de hele avond op ons zitten wachten. Tja, hadden bij hem afgesproken en zaten dus elks aan ieders kan van de boulevard op elkaar te wachten ... . Net Brasil.

Vanochtend het moderne hotel verlaten. Is met al die airco´s trouwens niet het allerbeste manier van verblijf. Constant val je van de hitte in de ijskoude hetgeen je in een paar dagen tijd een fikse verkoudheid op kan leveren. Mij nu dus overkomen. Bij Val valt alles gelukkig nog mee.

Een auto hebben we voor een week gehuurd. Konden er aanvankelijk een lenen maar die hebben ze gauw nog naar de spuiterij gebracht. Ben benieuwd in wat voor keurig karretje we volgende week dus rijden. Nu rijden we in een Volkswagen Gol. Vergelijkbaar met de Polo van een jaar of 5 geleden. Leuk wagentje, wederom met airco dus dat is uitkijken geblazen, klein motortje en net genoeg ruimte voor al onze koffers. Hij kan niet erg snel, maar de maximum snelheid ligt hier niet hoger dan 80 en dat lijkt me met deze wegen en vele benevelde chauffeurs ook maar het beste.

De tocht met de auto was een heerlijk avontuur. Als je een braziliaanse vriendin hebt die zegt de weg te weten, vertrouw daar dan niet blindelings op. Maar ze hielt het hoofd koel (ik soms wat minder want ben al lang niet meer in de botsauto~s geweest op de kermis, daar kun je het verkeer hier het beste mee vergelijken) en na een paar keer de weg vragen zaten we perfect op koers. Eigenlijk ging de rit vlekkeloos.

Het is hier prachtig groen. In januari heb ik hier ook gereden maar toen moest het regenseizoen (lees de ´winter´) nog beginnen en zag het erg droog en dor uit. Nu staat alles in de bloei, prachtige groene heuvels en gezond ogende bomen en palmen.

We zijn nu bij de familie van Val. Ik heb kennis gemaakt met mijn erg vriendelijke in goedlachse schoonouders en familie. Veel neefjes en nichtjes en het woont allemaal vlak bij elkaar in dezelfde straat. Het huis is groot, ruime kamers die ligtjes doortochten zodat het erg goed uit te houden is. Als je de ramen (lees ´gaten in de muren´ want glas is mits kogelvrij te gevaarlijk) uitkijkt zie je rondom je heen prachtige heuvels (hier noemen ze dat al bergen, maar ik laat ze in de waan want Brasil kent nu eenmaal nauwelijks bergen). Overigens is het hier helemaal niet gevaarlijk (wordt me over de schouders in de oren gefluisterd). We zullen vanacht zien.

Nou, de caçacha wordt klaargezet en we gaan met z´n allen aan de weg zitten.

Voor ons tijd om de computer in te ruilen voor een alcoholische versnapering en opnieuw een churrascaria.

Muito abraços de Val e Wim